[ Pobierz całość w formacie PDF ]
pańskimi kobietami? spytała Irma, w której opowieści matki zasiały ziarno nieufności.
Faruk odparł, że one nic dla niego nie znaczą. Irma jest tą, która zdobyła jego serce. Zapytał,
czy zgodzi się zostać jego, trzecią już, królową.
Irma wybuchnęła płaczem. Wyskoczyła z samochodu i uciekła. W dole ulicy znalazła
swój wóz i ubłagała kierowcę, by odwiózł ją do domu. Zawarli umowę. Jeśli szofer nie powie
nic o tym, co się wydarzyło, ona także zachowa milczenie.
Przez dwa tygodnie Irma nie miała wieści od Faruka. W jakiś czas potem, podczas
przerwy, wozny zawiadomił ją, że w biurze jest do niej telefon. Dzwonił Faruk. Powiedział,
że nazajutrz otrzyma tuzin róż. Musi dokładnie je obejrzeć. Podał jej także numer telefonu do
willi Dusmet , znajdującej się w Grottaferrata, na wzgórzach Alban, gdzie się zatrzymał.
Następnego dnia wozny ponownie wezwał pannę Minutolo do biura. Dostarczono kwiaty.
Irma obejrzała je i dostrzegła, że jedna z róż jest imitacją. Wewnątrz znalazła piękny
pierścionek z rubinem otoczonym brylantami.
Drżącymi rękami wykręciła numer do willi. Aączyły ją kolejno trzy sekretarki, a potem
usłyszała głos Faruka. Powiedziała, że nie powinien kupować jej tak drogich prezentów. Król
był jednak odmiennego zdania. Dlaczego właśnie ja? pytała dziewczyna. Bo jesteś inna
odrzekł Faruk. Bo jesteś dzieckiem. Bo jesteś czysta. Bo cię uwielbiam .
Potem prosił, by przyrzekła, że będzie myśleć o nim codziennie przez godzinę, on zaś za
dwa tygodnie zjawi się osobiście w Neapolu. Zakochana Irma gotowa była marzyć o swoim
królu nie przez jedną, ale przez dwadzieścia cztery godziny na dobę. Aapczywie szukała
wzmianek na jego temat we włoskich gazetach, choć zdjęcia przedstawiające go podczas
zabaw w nocnych klubach, w towarzystwie pięknych aktorek i jasnowłosych Skandynawek,
raniły jej serce.
W tym czasie Faruk widywał się z namiętną, osiemnastoletnią Szwedką, Brigittą Stenberg
byłą kochanką Lucky ego Luciano, amerykańskiego gangstera deportowanego w 1946 roku
do Włoch. Luciano i Faruk poznali się osobiście we wspomnianym już klubie Canzona del
Mare . Mieli ze sobą wiele wspólnego: obaj byli wygnańcami, obaj zakosztowali słodyczy
władzy i obaj uwielbiali piękne kobiety. Luciano wielokrotnie zapewniał królowi ochronę,
gdy Naser w obawie że mocarstwa Zachodu zechcą znowu osadzić byłego monarchę na
egipskim tronie usiłował go zabić. Lucky znał wszystkich zawodowych zabójców we
Włoszech. Nie było mowy, by cokolwiek zdarzyło się bez jego wiedzy. Zawsze umiał
uprzedzić skrytobójcze uderzenia Nasera.
Luciano spotkał Brigitte w chwili, gdy pewien Amerykanin sycylijskiego pochodzenia
zaproponował jej pracę w Nowym Jorku. Mężczyzna ten wręczył jej bilet do Stanów z
przesiadką w Buenos Aires i zatrzymał jak twierdził, dla bezpieczeństwa paszport
dziewczyny. Luciano powiedział Brigitcie, że jej dobroczyńca jest po prostu handlarzem
żywym towarem. Podróż miała zakończyć się w burdelu w Buenos Aires. Oczywiście Brigitta
wkrótce odzyskała paszport.
Faruk widywał dziewczynę wielokrotnie w towarzystwie Luciana, lecz zawarł z nią
znajomość, gdy jadła obiad w jednej z rzymskich restauracji z młodym urzędnikiem
ambasady amerykańskiej. Przedstawił się i spędzili godzinkę na pogawędce. Potem król
odwiózł dziewczynę do domu swym kuloodpornym mercedesem. Faruk zawarł z Lucjanem
umowę, na mocy której gangster zrzekł się kochanki.
Brigitta lubiła Faruka za jego łagodne oczy . Imponowało jej, że miał ongiś absolutną
władzę nad dwudziestoma milionami ludzi. On darzył ją sympatią, gdyż jak twierdził
przypominała mu Narriman.
Choć Faruk starał się zachować dyskrecję, paparazzi nie zniechęcali się tak łatwo.
Brigitta była zachwycona swymi podobiznami w popularnych czasopismach. W Irmie z kolei
fakt ten nie budził zachwytu.
Kolejnych zmartwień przysparzała jej żona Faruka stale obecna gdzieś w pobliżu.
Jednakże opowieści, jakie słyszała o Narriman, dawały jej nieco nadziei. Przecież gdy król
poznał swą obecną małżonkę, ona także była tylko szesnastoletnią, jasnowłosą prowincjuszką.
Gdy Faruk powrócił do Neapolu, Irma wcześniej wyszła ze szkoły i wsiadła do pociągu
jadącego do rybackiego portu Posilipo. Spotkali się w gabinecie miejscowej restauracji. Przy
rozstaniu Faruk wręczył jej list. Otworzył w nim swoje serce. Irma wciąż na nowo
odczytywała gorące wyznania.
Pózniej nastąpił kolejny okres milczenia. W marcu 1953 roku gazety doniosły, że
Narriman zamierza opuścić męża. Chciała powrócić do Kairu i uzyskać muzułmański rozwód.
Domagała się także prawa do opieki nad ich czternastomiesięcznym synkiem, Fuadem.
Faruk oskarżył władze Egiptu o spowodowanie rozpadu małżeństwa. Powiedział prasie,
że użyto najpotężniejszej broni teściowej . Matkę Narriman określił jako najstraszliwszą
kobietę na świecie .
Rozpad królewskiego małżeństwa z pewnością był korzystny dla rządu egipskiego. Faruk
stracił wprawdzie władzę, lecz monarchia nie została formalnie zniesiona. Mały Fuad był
więc de facto królem Egiptu i Sudanu. Prawa islamu stanowią, że dziecko ma pozostawać z
matką aż do siódmego roku życia.
Kilka tygodni pózniej Faruk ponownie zadzwonił do Irmy. Prosił, by przybyła i
zamieszkała z nim. Dla zakochanej dziewczyny było to równoznaczne z oświadczynami. Jej
ojciec, tradycjonalista, wciąż był przeciwny związkowi córki z królem, lecz opór matki zaczął
słabnąć. Widziała, że Irma jest zakochana do szaleństwa. Ponadto wielkie wrażenie wywarł
[ Pobierz całość w formacie PDF ]